Eeuwig leven bestaat niet
Niets in het leven is zeker. Althans, bijna niets. Wat wel zeker is, is dat we niet het eeuwige leven hebben. Ook worden we niet allemaal 90 jaar.
De afgelopen jaren ben ik meerdere dierbaren verloren. De meesten nog verre van 90. Dat heeft me flink aan het denken gezet: wat is voor mij belangrijk in dit leven? Hoe wil ik zijn en hoe wil ik herinnerd worden? Heb ik mijn administratie goed op orde? Heb ik nu al bepaalde ideeën over mijn uitvaart? En wat als mijn man en ik samen ‘gaan’, hebben we het dan goed geregeld voor de kinderen?
Dit is geen onderwerp om dagelijks mee bezig te zijn: je staat immers vol in het leven! Maar het kan je rust geven over bepaalde zaken te hebben nagedacht en alvast goed te hebben geregeld. En verantwoording nemen richting nabestaanden, vooral als het om jonge kinderen gaat, hoort er, vind ik, bij.
De volgende belangrijke vraag kun je jezelf stellen: wat wil jij nalaten als je er niet meer bent? Is dat bepaalde kennis die jij in huis hebt, zijn dat warme herinneringen of oneindig veel persoonlijke spullen? Is dat een overzichtelijke administratie of een chaotische stapel papier waar nabestaanden totaal geen wijs uit kunnen worden?